runaways

Rozdział 7

Z samochodu wyszedł wysoki brunet ubrany cały na czarno. Szybkim krokiem podszedł do nas.

- Cześć stary, nie mówiłeś że masz towarzystwo. – spojrzał na mnie od dołu do góry z uśmieszkiem na ustach.

- Daj spokój. Zawieziesz nas do szpitala? – Max zapytał lekko podirytowany.

- Nie ma sprawy, wsiadajcie. – wskazał na samochód podchodząc do niego i otwierając mi tylne drzwi. Max pomógł mi dojść i powoli usadowiłam się na miękkim siedzeniu. Po chwili oboje usiedli i z piskiem opon ruszyliśmy w stronę miasta.

Po kilkunastu minutach byliśmy już pod budynkiem szpitala. Dylan został w samochodzie, a ja z Maxem weszliśmy do środka. Bez problemu dostaliśmy się do recepcji, w której skierowano nas do pobliskiego gabinetu. Usiedliśmy na ławce czekając na swoją kolej.

Kolejka była niewielka więc chwilę później weszliśmy do środka i usiedliśmy na krzesłach naprzeciwko biurka doktora.

Okazało się, że z nogą nic wielkiego nie jest i ból do jutra powinien przejść. Lekarz jedynie powiedział bym na nią uważała i jej nie obciążała. Po wszystkim wyszliśmy z budynku i skierowaliśmy się do samochodu Dylana.

- Jak tam noga? – zapytał odwracając wzrok w naszą stronę.

- Na szczęście to nic wielkiego, a ból do jutra powinien przejść. – odpowiedziałam z lekką ulgą w głosie.

- To teraz jedziemy do mnie? – spytał spoglądając na przyjaciela. Max jedynie kiwnął głową, a ten zapalił silnik i wyjechał z parkingu szpitalnego. Podczas jazdy poczułam zmęczenie. Oparłam się o okno i spoglądałam na szybko zmieniające się widoki. Przymknęłam oczy, czułam jak powoli zasypiam jednak samochód się nagle zatrzymał. Leniwie spojrzałam na zewnątrz. Staliśmy przed niewielkim domem z tarasem. Po prawej stronie znajdował się mały staw na około którego rosły krzaki, a po lewej rozciągająca się polana. Widok jest naprawdę piękny. Siedząc ciągle na tylnym siedzeniu patrzyłam na wodę w stawie poruszającą się w rytmie wiatru. Nagle ktoś otworzył drzwi od auta tym samym zasłaniając mi widoki.

-Jesteśmy na miejscu. – schylił się Max lekko się uśmiechając. – pomóc ci wysiąść? – kiwnęłam przecząco głową.

- Poradzę sobie. – postawiłam obie nogi na ziemi i podniosłam się. Chłopak złapał mnie pod ramię i w trójkę skierowaliśmy się do domu.

Wchodząc do środka poczułam mocną woń dymu papierosowego. Przechodząc z korytarza do salonu spoglądałam na wiszące obrazy na ścianach. Było ich kilka i każdy z nich ukazywał piękne krajobrazy. Dochodząc do salonu zauważyłam ogromny bałagan jaki tam panował. Przez dyscyplinę ojca byłam przyzwyczajona do tego by dom lśnił czystością dlatego nie wyobrażałam sobie tego by ktoś mieszkał w takich warunkach.

- Czy tu ktoś czasami sprząta? – spytałam omijając przedmioty leżące na podłodze. – Bo wydaje mi się, że nie.

- Dobrze Ci się wydaje słonko. – Dylan mrugnął do mnie uśmiechając się zalotnie. Przewróciłam oczami zakładając ręce na piersi.

- Siadajcie. – chłopak pokazał na kanapę byśmy na nią usiedli co też zrobiliśmy. Max rozłożył nogi na stoliku czując się jak u siebie co mnie nie dziwi bo spędzał tu na pewno dużo czasu.

- Sam tu mieszkasz? – zapytałam zauważając, że nikogo więcej tu nie ma.

- Tak. – rozsiadł się na fotelu obok nas. Kiwnęłam głową i ściągnęłam plecak z pleców kładąc go na podłodze.

- Chcecie się czegoś napić lub zjeść? -  zaproponował Dylan.

- Chciałabym wziąć prysznic jeśli to nie kłopot.

- Żaden problem, chodź pokaże Ci gdzie jest łazienka. – wstaliśmy i skierowaliśmy się w stronę schodów, a następnie pokazał mi drzwi do których powinnam się udać. Podziękowałam i weszłam do środka.

Max’s POV

Podczas gdy Dylan zaprowadził Emily do łazienki ja poszedłem do kuchni i wyjąłem zimne piwo. Wróciłem na kanapę w salonie i rozsiadłem się czekając na przyjaciela. Chwilę później wrócił trzymając butelkę tego samego alkoholu w ręce i usiadł obok mnie.

- Gdzie ją poznałeś? Niezła jest. – zapytał otwierając butelkę. Przewróciłem oczami i wziąłem kolejny łyk płynu.

 - Spotkaliśmy się przypadkiem – wzruszyłem ramionami. Choć Dylan jest moim przyjacielem nie mogę mu powiedzieć w jakich okolicznościach się poznaliśmy bo dla Emily jest to na pewno wrażliwy temat i z pewnością nie chciałaby o nim mówić obcemu chłopakowi. – możemy się u ciebie zatrzymać na jedną noc? – zmieniłem temat nie chcąc ciągnąc poprzedniego.

- Jasne stary, możecie zostać tak długo jak chcecie. – powiedział obejmując mnie przyjaźnie ramieniem.

- Dzięki. – uśmiechnąłem się następnie wypijając alkohol do końca po czym odstawiłem butelkę na stół.

Emily’s POV

Nie wiem ile już leżałam w tej ogromnej wannie ale nie miałam ochoty z niej w ogóle wychodzić. Po dłuższym czasie jednak byłam do tego zmuszona przez wodę, która stała się chłodniejsza, a moje ciało pokryła gęsia skórka. Stanęłam na podłodze szybko zarzucając na siebie duży, miękki ręcznik. Wytarłam się i założyłam pierwsze z brzegu wyciągnięte ciuchy z plecaka a mianowicie dresy i bokserkę z nadrukiem. Rozczesałam wilgotne włosy i wyszłam z pomieszczenia kierując się do Maxa i Dylana. W drodze do salonu zastanawiałam się jak długo tu zostaniemy. Z jednej strony wydaje mi się że tu jesteśmy bezpieczni, że ani mój ojciec ani policja nas nie znajdzie zaś z drugiej strony nie możemy się tu wiecznie ukrywać. Nie mam pojęcia co przyniesie jutro, jak się potoczy moje dalsze życie, mam tylko nadzieję że nie powróci do dawniejszego.

Wchodząc do pomieszczenia, w którym toczyła się rozmowa usiadłam na kanapie tym samym zwracając na siebie uwagę.

- Dziękuje, że mogłam się wykąpać. Teraz czuję się o wiele lepiej. – uśmiechnęłam się kierując słowa do Dylana.

- Nie ma sprawy młoda, będziesz mogła korzystać tyle ile będziesz chciała.

- Jak to? – zdziwiłam się ponieważ nie byłam pewna o co mu chodzi.

- Zostaniemy tu na kilka dni jeśli nie masz nic przeciwko. – odpowiedział Max patrząc na mnie.

- Jasne że nie. Nawet się cieszę bo jest tu naprawdę ładnie. – powiedziałam spoglądając przez okno.

- Nie udawaj, po prostu chcesz tu zostać ze względu na mnie. – spojrzałam na Dylana z niedowierzaniem, a on jedynie puścił mi oczko na co Max się zaśmiał.

- Nie pochlebiaj sobie. – uśmiechnęłam się sztucznie rzucając w niego leżącą obok mnie poduszką.

- Coraz bardziej zaczynam Cię lubić młoda. – powiedział poprzednio zręcznie łapiąc przedmiot lecący w jego kierunku.

Po zjedzonej kolacji postanowiliśmy z Maxem, że zmyjemy brudne naczynia. Chociaż tak mogliśmy się odwdzięczyć.

- Wpadłaś w oko Dylanowi, wiesz o tym? – odezwał się Max lekko mnie szturchając biodrem.

- Wątpię, coś ci się pomyliło. – odpowiedziałam nie przestając swoim czynnością.

- Znam go bardzo dobrze i wiem kiedy podrywa dziewczynę, a kiedy po prostu z nią rozmawia.

- Jest miły, to wszystko. – spojrzałam na niego, a on kiwnął przecząco głową.

- Chcę cię tylko uprzedzić, że to typ faceta, który nie myśli poważnie o przyszłości. – jego słowa mnie rozśmieszyły na co chłopak podniósł brew w zdziwieniu.

- Jesteś zazdrosny? – przestałam się śmiać lecz nie mogłam powstrzymać uśmiechu.

- Ja? O czym ty mówisz, skąd ci to przyszło do głowy? – nerwowo się zaśmiał. – Ja cię tylko uprzedzam.

- Nie udawaj ale dziękuje za troskę choć ona wcale nie jest potrzebna bo nie myślę o nim w ten sposób. – odłożyłam ostatni talerz na półkę i odwróciłam się w stronę chłopaka. Chciał coś powiedzieć lecz przerwałam mu szybkim pocałunkiem w policzek. – idę się już położyć, dobranoc.

Wychodząc z kuchni spojrzałam przez ramię na Maxa, stał w tym samym miejscu patrząc na mnie z uśmieszkiem na ustach. Odwróciłam głowę i pewnym krokiem udałam się do pokoju, w którym mogłam się przespać.

Obudziłam się wypoczęta i pełna energii. Nie pamiętam kiedy ostatnio się tak czułam. Ucieczka od mojego ojca była najlepszą decyzją jaką kiedykolwiek podjęłam. Przeciągnęłam się i postanowiłam wstać. Wstając przypomniałam sobie o wczorajszym bólu nogi którego dziś w ogóle nie czułam. Odetchnęłam z ulgą i spojrzałam na zegar wiszący na ścianie, który wskazywał godzinę 11 rano. Zdałam sobie sprawę że spałam bardzo długo, tak jak nigdy wcześniej co mnie niezmiernie ucieszyło. Podeszłam do plecaka, wyciągnęłam z niego świeże ciuchy i skierowałam się do łazienki.

Wychodząc z pomieszczenia wyczułam piękne zapachy dochodzące z kuchni. Szybko do niej weszłam, a moim oczom ukazał się widok o którym marzy prawdopodobnie każda dziewczyna a mówię o chłopaku robiącym śniadanie w dodatku w samych bokserkach. Mimowolnie zagryzłam wargę i podeszłam do Maxa szepcząc mu do ucha dzień dobry na przywitanie. Odwrócił się lekko przestraszony ale po chwili się uśmiechnął zdając sobie sprawę że to ja.

- Jak się spało? – zapytał wracając do gotowania.

- Bardzo dobrze. – odpowiedziałam siadając na jednym z krzeseł. – A Dylan nie umie gotować czy jak? – spytałam zdając sobie sprawę, że kolejny raz ktoś za niego robi posiłek.

- Nie jest w tym najlepszy, ostatnim razem skończyło się spaloną połową kuchni. Od tamtej pory nie zbliża się do kuchenki.

- To może ktoś powinien go nauczyć? Sam wiesz, że to nie jest taki trudne. – mówiąc pomogłam rozłożyć talerze na stole i wstawiłam wodę na kawę.

- Nie ma szans, już kiedyś próbowałem. Z nim to jak z dzieckiem. – zaśmialiśmy się – możesz go zawołać? Jest chyba w salonie. – kiwnęłam głową i ruszyłam w tamtą stronę.

Tym razem naczyniami zajął się Dylan, a ja z Maxem wyszłam na krótki spacer. Pogoda nam sprzyjała, było pięknie i spokojnie. Byliśmy tak pochłonięci rozmową, że nie zorientowaliśmy się kiedy doszliśmy do miasta. Rozejrzałam się dookoła. Nie byłam tu od tak dawna, ostatnim razem byłam tu jeszcze z mamą. Pamiętam ten dzień jakby to było wczoraj ponieważ to był nasz ostatni wspólnie spędzony czas przed wypadkiem. Mimo tego, że była ciągle pochłonięta pracą jeden dzień w miesiącu przeznaczała dla mnie. Wychodziłyśmy z domu rano, a wracałyśmy nawet późnym wieczorem. Chodziłyśmy po różnych naszych ulubionych sklepach, do naszych ulubionych kawiarni czy pizzerii, a wieczorami udawałyśmy się do kina lub kręgielni. Na samo wspomnienie o mamie rozpłakałam się i nie potrafiłam przestać. Brakowało mi jej i naszych wspólnych wyjść. Otarłam łzy, a Max widząc mnie całą roztrzęsioną zaprowadził na najbliższą ławkę, usiadł na niej mnie sadzając na swoich kolanach i mocno przytulił. Poczułam się lepiej. Potrzebowałam tego by mnie ktoś objął ramionami nie pytając co się stało.

Nagle wpadłam na pewnie pomysł.

- Poszedłbyś ze mną na cmentarz skoro już tu jesteśmy? – spytałam po tym jak się już uspokoiłam. Nie pamiętam gdzie dokładnie pochowaliśmy mamę ale myślę, że jak już tam dojdziemy przypomnę sobie.

- Jasne, chodź. – wstaliśmy, chłopak dla otuchy złapał mnie za rękę i ruszyliśmy przed siebie.

Po kilkunastu minutach znaleźliśmy się na miejscu. Cmentarz wyglądał tak samo jak go zapamiętałam co mi ułatwi odnalezienie grobu.

- Pamiętasz gdzie leży mama? – spytał Max a ja już chciałam zapytać skąd wie o mamie ale przypomniałam sobie o naszej rozmowie w motelu. Zaczęłam się rozglądać, próbując przypomnieć sobie dzień pogrzebu i miejsce, w którym pochowaliśmy moją rodzicielkę.

- Myślę, że to gdzieś tam. – odpowiedziałam po chwili wskazując dróżkę przed nami. Udaliśmy się w tamtą stronę i miałam rację, grób mamy był zaraz obok dużego drzewa, pod którym siedziałam upalne dni gdy jeszcze mogłam ją odwiedzać.

- Zostawię cię samą. – odezwał się Max i odszedł. Podeszłam bliżej i ściągnęłam kilka liści, które upadły na płytę grobu po czym usiadłam pod wspomnianym drzewem i pomodliłam się. Siedziałam tam z zamkniętymi oczami i wspominałam. Czułam się tak jakbym naprawdę z nią tam była. Chciałam jej opowiedzieć o wszystkim co do tej pory mi się przytrafiło, o tych najgorszych i najlepszych momentach w moim życiu ale zajęłoby mi to cały dzień dlatego obiecałam sobie że jeszcze tu przyjdę. Postanowiłam już pójść.

- Do zobaczenia mamo, nie długo znowu cię odwiedzę. – mówiąc dotknęłam płyty na której widniało jej imię i nazwisko.

Skierowałam się do wyjścia gdzie zobaczyłam Maxa stojącego przy bramie.

- Możemy już iść. – powiedziałam podchodząc do niego, złapał mnie za rękę i ruszyliśmy.

- Wracamy już? – spytał nie wiedząc gdzie iść.

- Tak właściwie to myślałam, że pójdziemy do jakiegoś sklepu. – spojrzałam na niego oczekując co powie.

- Ale jakiego?

- No z ciuchami, nie mam ich za dużo, a nie chce chodzić ciągle w tym samym.

- O nie. – odpowiedział szybko kiwając głową. – nie chcę spędzić całego dnia w babskich sklepach.

- Proszę, jeden góra dwa sklepy. Zrób to dla mnie. – zatrzymałam się i objęłam go rękoma wokół szyi. – to nie będzie długo trwało.

- No dobra ale nie za darmo.

- Co chcesz? – zapytałam nie wiedząc o co mu chodzi. Chłopak odwrócił głowę i palcem wskazał na policzek. Mogłam się tego domyślić. Przewróciłam oczami i już miałam mu dać buziaka w policzek gdy on nagle odwrócił głowę i moje usta wylądowały na jego. Zszokowana od razu się cofnęłam.

- Ej, miało być w policzek. – powiedziałam na co on się zaśmiał.

- Zmieniłem zdanie. – wzruszył ramionami ciągle się uśmiechając.

- Głupek. – walnęłam go lekko w ramię rozbawiona tą sytuacją.

- Chodź, sklepy na nas czekają. – złapałam go pod ramię ciągnąc do pierwszego napotkanego sklepu, a chłopak jedynie westchnął.

Tak jak mówiłam nie zatrzymywałam się na długo, gdy mi się coś spodobało i nie było za drogie przymierzyłam i kupiłam. Wychodząc z trzeciego budynku Maxowi zadzwonił telefon. Podczas gdy on rozmawiał ja przeglądałam moje nowe zdobycze. W takiej chwili jak teraz cieszę się że nie wydałam wszystkich pieniędzy od mamy i dzięki temu uzbierała się niezła kwota.

Chłopak rozłączył się i zabrał ode mnie torbę z ciuchami.

- Kupiłaś coś co nadawałoby się do klubu? – spytał patrząc co kupiłam.

- Co? Jakiego klubu? Możesz jaśniej?

- Dzwonił Dylan i pytał czy nie mamy ochoty się trochę rozerwać. – oddał mi torbę. – poszłabyś?

- Nie wiem, nigdy nie byłam w takim miejscu. – nie pewnie się odezwałam, obawiałam się jego reakcji.

- Przyszedł czas na ten pierwszy raz, nie uważasz? – uśmiechnął się obejmując mnie ramieniem.

- Ale nie zostawisz mnie tam samej?

- Oczywiście, że nie. Ze mną będziesz bezpieczna. – powiedział po czym pocałował mnie w skroń.

- Ale o co ci chodziło z tym strojem? Zawsze wybierasz dziewczyną strój na imprezę? – zakpiłam pewna swych słów.

- To oczywiste, że musi wyglądać tak dobrze jak ja.

- Ty tak serio? – zapytałam rozbawiona.

- Nie, będziesz pierwszą dziewczyną z którą się tam pojawię.

- Wow, czuję się zaszczycona. – chłopak przewrócił oczami na co ja się zaśmiałam. – ale wiesz co, ja naprawdę nie mam w czym iść. Powiedziałam spoglądając do torby. – chyba musimy pójść do jeszcze jednego sklepu. – uśmiechnęłam się wiedząc jak zareaguje.

Byliśmy w sklepie z sukienkami już od jakiejś godziny i nie mogłam się zdecydować którą kupić.

- Pokaż mi się w tych sukienkach, może mi się któraś spodoba. – powiedział podirytowany.

Weszłam do przymierzalni i założyłam pierwszą która wpadła mi w oko, a następnie kilka kolejnych. Po krótkim namyśle Max wybrał obcisłą, beżową, sięgającą trochę nad kolana bez ramiączek. <klik> Zgodziłam się na nią ponieważ jest śliczna i ze wszystkich które przymierzałam spodobała mi się najbardziej. Jak widać mamy podobny gust.

- Cieszę się że ją kupiłaś. Wyglądasz w niej tak seksownie. – szepnął mi do ucha gdy już wyszliśmy ze sklepu.

- Nie podlizuj się. – zaśmiałam się – ale dziękuję.

W drodze powrotnej myślałam tylko o jedzeniu bo po małym śniadaniu byłam tak głodna że potrafiłabym zjeść wszystko.

Gdy w końcu doszliśmy do domu szybko weszłam do kuchni i zrobiłam sobie coś do zjedzenia.

Po krótkim odpoczynku Dylan oznajmił nam żebyśmy zaczęli się szykować ponieważ jego brat niedługo przyjedzie żeby nas zawieźć więc wzięłam wszystkie potrzebne rzeczy i poszłam do łazienki się przygotować. Miałam przy sobie jedynie tusz do rzęs więc tylko go użyłam, włosy rozpuściłam zostawiając naturalnie falowane oraz włożyłam nowo zakupioną sukienkę. Na szczęście nie musiałam kupować butów ponieważ dziewczyna brata Dylana zostawiła u niego w domu jedną parę i chłopak powiedział że mogę je włożyć.

Gotowa zeszłam do salonu gdzie chłopacy już na mnie czekali.

- To jedziemy się zabawić. – krzyknął Dylan klaszcząc w ręce, a w tym samym czasie usłyszeliśmy nadjeżdżający samochód. Wyszliśmy z domu i podeszliśmy do pojazdu. Ja z Maxem usiadłam na tylnych siedzeniach natomiast Dylan koło brata. Czuję, że to będzie niezapomniana noc i nie jestem pewna czy w dobrym tym słowa znaczeniu.

No i jest kolejny rozdział. Mam nadzieje że się podoba.
Do następnego ♥ 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ